مقاله احساس رباتیک دکتر دیوید هانسون
مقاله‌ی ترجمه شده‌ی احساس رباتیک که متن سخنرانی دکتر دیوید هانسون در تد است به دست ما رسیده است که مهمان این نوشته‌ی وبسایت ما شده است. در مقاله ی احساس رباتیک شما می‌توانید اطلاعات جالبی بدست بیاورید.
مقاله‌های زیر نیز در سایت موجود هستند:
مقاله احساس رباتیک دکتر دیوید هانسون
دیوید فرانکلین هانسون، جونیور یک طراح رباتیک آمریکا و محقق، مسئول برای ایجاد یک سری از ربات‌های انسان نما واقع گرایانه است.
متن مقاله + ترجمه: مقاله احساس رباتیک
۰:۱۲I’m Dr. David Hanson, and I build robots with character. And by that, I mean that I develop robots that are characters, but also robots that will eventually come to empathize with you. So we’re starting with a variety of technologies that have converged into these conversational character robots that can see faces, make eye contact with you, make a full range of facial expressions, understand speech and begin to model how you’re feeling and who you are, and build a relationship with you.
۰:۱۲ من دکتر دیوید هانسون هستم، و ربات‌هایی با ویژگی انسانی ساختم. منظورم اینه که ربات‌هایی که شخصیت دارند را به وجود آوردم، چنانکه آن‌ها دقیقا با شما همدلی می‌کنند. خب، ما با انواعی از تکنولوژی‌ها شروع کردیم که در این ربات‌های انسانی سخنگو گرد آمده‌اند و می‌توانند چهره‌ها را ببینند، و با شما ارتباط چشمی برقرار کنند، و طیف کاملی از حالت‌های چهره را بیافرینند، صحبت‌ها را بفهمند، و احساسات شما و اینکه شما که هستید را بازآفرینی کنند، و با شما ارتباط برقرار کنند.
۰:۴۲I developed a series of technologies that allowed the robots to make more realistic facial expressionsthan previously achieved, on lower power, which enabled the walking biped robots, the first androids. So, it’s a full range of facial expressions simulating all the major muscles in the human face, running on very small batteries, extremely lightweight.
۰:۴۲ من یک سری تکنولوژی ایجاد کردم که به رباتها امکان این را می‌داد که حالت‌های واقعی‌تری از چهره را نسبت به آن‌چه که قبلا ساخته شده بود که توانایی کم‌تری داشت، نشان بدهند که ما را قادر به داشتن اولین رباتی که روی دوپا راه می‌رود کرد، یعنی نخستین آدم‌سان مکانیکی. خب، آن طیف وسیعی از حالت‌های چهره را دارد که همه ماهیچه‌های اصلی صورت انسان را شبیه‌سازی می‌کند، و با باتری‌های بسیار کوچک کار کرده و بسیار هم سبک است.
۱:۰۱The materials that allowed the battery-operated facial expressions is a material that we call Frubber, and it actually has three major innovations in the material that allow this to happen. One is hierarchical pores,and the other is a macro-molecular nanoscale porosity in the material.
۱:۰۱ موادی که این امکان را می‌دهند که حالت‌های چهره ایجاد شود ماده‌ای است که فابر نامیده می‌شود، و در واقع سه چیز جدید در این ماده هست که امکان ایجاد حالت‌های چهره را می‌دهد. یکی از آن‌ها منافذ ریز و درشت است. و دیگری ضریب تخلخل ماکرو مولکولی در مقیاس نانو است.
۱:۱۶There he’s starting to walk. This is at the Korean Advanced Institute of Science and Technology. I built the head. They built the body. So the goal here is to achieve sentience in machines, and not just sentience, but empathy.
۱:۱۶ در آن‌جا او شروع به راه رفتن کرد. این در موسسه علوم و فناوری پیشرفته کره جنوبی است. من سر آن را ساختم و آن‌ها بدنش را. خب، در اینجا هدف دستیابی به حساسیت در ماشین‌ها است، و نه تنها حساسیت، بلکه همدلی.
۱:۳۳We’re working with the Machine Perception Laboratory at the U.C. San Diego. They have this really remarkable facial expression technology that recognizes facial expressions, what facial expressions you’re making. It also recognizes where you’re looking, your head orientation. We’re emulating all the major facial expressions, and then controlling it with the software that we call the Character Engine. And here is a little bit of the technology that’s involved in that.
۱:۳۳ ما با آزمایشگاه ادراک ماشین در سن دیاگو کار کردیم آن‌ها این فن‌آوری واقعا فوق‌العاده بیان حالت‌های چهره را دارند که حالت‌های چهره را می‌شناسد، هر حالت چهره که شما به خود بگیرید. هم‌چنین اینکه شما به کجا نگاه می‌کنید و جهت حرکت سر شما را تشخیص می‌دهند. ما در حال تقلید تمامی حالت‌های اصلی چهره هستیم، و بعد آن‌ها را با نرم‌افزاری کنترل می‌کنیم که آن را موتور شخصیت می‌نامیم. کمی فن‌آوری در آن دخیل است.
۱:۵۷In fact, right now — plug it from here, and then plug it in here, and now let’s see if it gets my facial expressions. Okay. So I’m smiling. (Laughter) Now I’m frowning. And this is really heavily backlit. Okay, here we go. Oh, it’s so sad. Okay, so you smile, frowning. So his perception of your emotional states is very important for machines to effectively become empathetic.
۱:۵۷ در واقع، همین حالا، این را از اینجا، و بعد در اینجا به برق متصل می‌کنیم، اجازه بدهید ببینیم آیا حالت‌های چهره مرا به خود می‌گیرد. خب من لبخند می‌زنم. (خنده تماشاگران) من اخم می‌کنم. این به شدت پر نور است. خب، بفرمائید. این بسیار غمگین است. خب تو لبخند می‌زنی، اخم می‌کنی. خب، درک او از حالات هیجانی شما برای همدلی موثر بسیار مهم است.
۲:۳۴Machines are becoming devastatingly capable of things like killing. Right? Those machines have no place for empathy. And there is billions of dollars being spent on that. Character robotics could plant the seedfor robots that actually have empathy. So, if they achieve human level intelligence or, quite possibly, greater than human levels of intelligence, this could be the seeds of hope for our future.
۲:۳۴ ماشین‌ها دارند توان کارهای ویرانگری مانند کشتار را پیدا می‌کنند. درسته؟ در آن ماشین‌ها جایی برای همدلی نیست. در حالی که میلیاردها دلار صرف آن شده است. شخصیت‌های رباتی می‌توانند بذر ربات‌هایی که واقعا دارای همدردی هستند را بکارند. خب، اگر آن‌ها به سطح هوش انسان برسند یا به بالاتر از هوش انسان برند، که خیلی امکان دارد برسند، آنگاه این می تواند بذر امیدی برای آینده ما است.
۲:۵۸So, we’ve made 20 robots in the last eight years, during the course of getting my Ph.D. And then I started Hanson Robotics, which has been developing these things for mass manufacturing. This is one of our robots that we showed at Wired NextFest a couple of years ago. And it sees multiple people in a scene,remembers where individual people are, and looks from person to person, remembering people.
۲:۵۸ خب، ما در هشت سال گذشته، یعنی در طی دوره دکترایم، ۲۰ عدد از این رباتها ساخته‌ایم. و بعد من ماشین‌های رباتی هانسون را شروع کردم، که در حال تولید انبوه این چیزها است. این یکی از ربات‌های ماست که ما در جشنواره
(Wired NextFest )چند سال پیش نشان دادیم. و این ربات چند نفر را همزمان می‌بیند، و جای هر فرد خاص را به خاطر می‌سپارد، و به تک تک افراد نگاه می‌کند، و افراد را به یاد می‌آورد.
۳:۲۱So, we’re involving two things. One, the perception of people, and two, the natural interface, the natural form of the interface, so that it’s more intuitive for you to interact with the robot. You start to believe that it’s alive and aware.
۳:۲۱ خب، ما درگیر دو چیز هستیم. یکی ، درک افراد است. و دومی مواجهه طبیعی، یعنی شکل طبیعی یک مواجهه. تا تعامل با ربات برای شما ملموس‌تر است. شما باور می‌کنید که این یک موجود زنده و آگاه است.
۳:۳۷So one of my favorite projects was bringing all this stuff together in an artistic display of an android portrait of science-fiction writer Philip K. Dick, who wrote great works like, “Do Androids Dream of Electric Sheep?” which was the basis of the movie “Bladerunner.” In these stories, robots often think that they’re human, and they sort of come to life. So we put his writings, letters, his interviews, correspondences, into a huge database of thousands of pages, and then used some natural language processing to allow you to actually have a conversation with him. And it was kind of spooky, because he would say these things that just sounded like they really understood you.
۳:۳۷ بنابراین یکی از پروژه‌های مورد علاقه من این بود که همه اینها را با هم در یک نمایش هنری از رباتی گرد آورم که چهره نویسنده علمی تخیلی فیلیپ کی. دیک را دارد، کسی که کتاب‌های عالی مانند “آیا ربات‌های آدم‌سان خواب گوسفند الکتریکی را می‌بینند؟” را نوشته است، که بر اساس آن فیلم “بلید رانر” (Bladerunner) ساخته شد. در این‌گونه داستان‌ها، رباتها اغلب فکر می‌کنند که انسان هستند. و می‌خواهند مثل انسان‌ها زندگی کنند. خب، ما نوشته‌ها، نامه‌ها، مصاحبه‌ها، مکاتبات این ربات را در یک بانک اطلاعاتی عظیم شامل هزاران صفحه وارد کردیم، و سپس از یک روش پردازش زبان عادی استفاده کردیم تا بتوانید با او گفتگو کنید. مثل افسانه بود. زیرا او چیزهایی را می‌گفت که به نظر می‌آمد انگار او واقعا تو را می‌شناسد.
۴:۱۲And this is one of the most exciting projects that we’re developing, which is a little character that’s a spokesbot for friendly artificial intelligence, friendly machine intelligence. And we’re getting this mass-manufactured. We specked it out to actually be doable with a very, very low-cost bill of materials, so that it can become a childhood companion for kids. Interfacing with the Internet, it gets smarter over the years. As artificial intelligence evolves, so does his intelligence.
۴:۱۲ و این یکی از هیجان‌انگیزترین پروژه‌هایی است که ما داریم پیش می‌بریم، که یک شخصیت کوچوک است یک ربات با هوش مصنوعی صمیمی، هوش ماشینی دوستانه. ما در حال تولید انبوه هستیم. در واقع ما این را تنظیم کردیم با هزینه بسیار کم برای مواد اولیه، صورت بگیرد، تا بتواند یک همبازی برای کودکان بشود. با اینترنت مرتبط شود، در طی سال‌ها با هوش‌تر شود. همچنان که هوش مصنوعی تکامل می‌یابد، هوش او هم تکامل یابد.
۴:۳۹Chris Anderson: Thank you so much. That’s incredible. (Applause)
۴:۳۹ از شما بسیار سپاسگزارم. باورکردنی نیست. (تشویق تماشاگران)
منتظر نظرات شما کاربران عزیز هستیم.