هرم هاینریش چیست؟
مثلث یا هرم هاینریش یک رابطه بین تعداد تصادفات منجر به آسیب جدی، جراحات جزئی یا بدون جراحت را نشان می‌دهد. این رابطه برای اولین بار در سال 1931 توسط هربرت ویلیام هاینریش در پیشگیری از تصادفات صنعتی: یک رویکرد علمی پیشنهاد شد. هاینریش در زمینه ایمنی و بهداشت محیط کار پیشگام بود. او به عنوان دستیار ناظر در یک شرکت بیمه کار می‌کرد و می‌خواست تعداد حوادث شدید صنعتی را کاهش دهد. او مطالعه بیش از 75000 گزارش تصادف از پرونده‌های شرکت بیمه و هم‌چنین سوابق نگهداری شده توسط سایت‌های صنعتی را آغاز کرد. از این داده ها، او رابطه یک تصادف جراحتی بزرگ را با 29 تصادف جراحتی جزئی و 300 تصادف بدون جراحت پیشنهاد کرد. او نتیجه گرفت که با کاهش تعداد تصادفات جزئی، شرکت‌های صنعتی شاهد کاهش همبستگی در تعداد حوادث بزرگ خواهند بود. این رابطه اغلب به صورت تصویری به شکل یک مثلث یا هرم نشان داده می‌شود. هرم به افراد اجازه می‌دهد تا علت اصلی را محدود کرده و خطر یا علت را حذف یا کنترل کنند. این مثلث به طور گسترده‌ای در برنامه‌های ایمنی و بهداشت صنعتی در طول 80 سال بعد مورد استفاده قرار گرفت و به عنوان سنگ بنای فلسفه بهداشت و ایمنی توصیف شد. نظریه هاینریش هم‌چنین پیشنهاد کرد که 88 درصد از تمام تصادفات ناشی از تصمیم انسان برای انجام یک عمل ناایمن است.
هرم هاینریش چیست؟
گسترش نظریه هاینریش
این نظریه توسط فرانک ای برد در سال 1966 بر اساس تجزیه و تحلیل 1.7 میلیون گزارش تصادف از تقریباً 300 شرکت توسعه یافت. او یک مثلث اصلاح‌شده را تولید کرد که رابطه یک تصادف جراحتی جدی را با 10 تصادف جراحت جزئی (فقط کمک‌های اولیه)، با 30 آسیب ناشی از تصادف و 600 تصادف نزدیک نشان داد. با این حال، می‌توان حدس زد که همه جراحات جزئی و نزدیکی‌ها گزارش نمی‌شوند که منجر به برخی خطاهای مثلث می‌شود.
اعداد استفاده شده توسط Bird توسط مطالعه‌ای در سال 1974 توسط A. D. Swain با عنوان عنصر انسانی در ایمنی سیستم‌ها تأیید شد. این تئوری بعداً توسط برد و ژرمن در سال 1985 در رهبری کنترل از دست دادن عملی گسترش یافت. برد ارتباطی بین تعداد تصادفات نزدیک گزارش شده و تعداد تصادفات بزرگ نشان داد و مدعی شد که اکثر تصادفات با مداخله مناسب قابل پیش‌بینی و پیشگیری هستند. اعداد استفاده شده توسط برد توسط مطالعه‌ای در سال 1974 توسط A. D. Swain با عنوان عنصر انسانی در ایمنی سیستم‌ها تایید شد. این نظریه بعداً توسط برد و ژرمن در سال 1985 در رهبری کنترل عملی از دست دادن گسترش یافت.