net neutrality چیست؟
بی طرفی شبکه، که به طور خلاصه معمولاً net neutrality نامیده می‌شود، این اصل است که ارائه دهندگان خدمات اینترنت باید با همه ارتباطات اینترنتی یکسان رفتار کنند و بر اساس کاربر، محتوا، وب سایت، پلتفرم، برنامه، نوع تجهیزات، تبعیض یا خدمات متفاوت نداشته، با خنثی بودن و به اصطلاح بی طرفی شبکه‌ها ممکن است برخی از ارائه کنندگان خدمات به طور عمدی محتوای خاص آنلاین را مسدود نکنند، سرعت خود را کاهش دهند یا پول را شارژ نکنند. در صورت خنثی نبودن شبکه‌ها ممکن است آن‌ها انواع خاصی از ترافیک را اولویت بندی کنند، سایر موارد را اندازه گیری کنند، یا به طور بالقوه ترافیک را از طریق سرویس‌های خاص مسدود کنند، در حالی که برای انواع خدمات مختلف از مصرف کنندگان هزینه می‌گیرند.
net neutrality چیست؟
تاریخچه بی طرفی شبکه
این اصطلاح توسط استاد حقوق رسانه دانشگاه کلمبیا، تیم وو در سال 2003 ابداع شد، به عنوان گسترش مفهوم دیرینه یک حامل مشترک، که برای توصیف نقش سیستم‌های تلفنی استفاده می‌شد. مقررات بی طرفی خالص ممکن است به عنوان “حامل مشترک” مقررات شناخته شود. خنثی بودن شبکه تمام توانایی‌هایی را که ارائه دهندگان خدمات اینترنت برای تأثیرگذاری بر خدمات مشتریان خود دارند مسدود نمی‌کند. خدمات انتخاب یا انصراف در سمت کاربر نهایی وجود دارد و فیلتر کردن می‌تواند به صورت محلی انجام شود، مانند فیلتراسیون مواد حساس برای خردسالان. بی طرفی خالص به این معنی است که هیچ کس با پول بیش‌تر خدمات ویژه‌ای دریافت نمی‌کند. بدون خنثی بودن شبکه، آن‌ها می‌توانند وب سایت‌ها یا خدمات مشاغل کوچک را که توانایی پرداخت هزینه به اصطلاح خطوط سریع را ندارند، کند کنند. تحقیقات حاکی از آن است که ترکیبی از ابزارهای سیاست به تحقق طیف وسیعی از اهداف سیاسی و اقتصادی باارزش در بحث بی طرفی شبکه کمک می‌کند. همراه با افکار عمومی قوی، این امر باعث شده است که برخی دولت‌ها خدمات اینترنت باند پهن را به عنوان یک برنامه عمومی عمومی تنظیم کنند، همانند نحوه تنظیم برق، گاز و تأمین آب، همراه با محدود کردن ارائه دهندگان و تنظیم گزینه‌هایی که ارائه دهندگان می‌توانند ارائه دهند. طرفداران بی طرفی شبکه که شامل کارشناسان علوم رایانه، مدافعان مصرف کننده، سازمان‌های حقوق بشری و ارائه دهندگان محتوای اینترنتی هستند، اظهار می‌دارند که بی طرفی شبکه به آزادی تبادل اطلاعات کمک می‌کند، رقابت و نوآوری را برای خدمات اینترنتی ارتقا می‌دهد و از استاندارد سازی انتقال داده‌های اینترنتی پشتیبانی می‌کند که برای رشد آن ضروری است. مخالفان بی طرفی خالص شبکه، از جمله‌ها و تولیدکنندگان تجهیزات مخابراتی، استدلال می‌کنند که الزامات خنثی خالص انگیزه آن‌ها برای ایجاد اینترنت را کاهش می‌دهد، رقابت در بازار را کاهش می‌دهد و ممکن است هزینه‌های عملیاتی خود را افزایش دهد که کاربران مجبورند برای آن‌ها هزینه کنند. بی طرفی شبکه خالص بر اساس ملی یا منطقه ای اداره می‌شود، گرچه بیش‌تر تمرکز جهان بر روی درگیری بر سر بی طرفی خالص در ایالات متحده بوده است. بی طرفی شبکه در ایالات متحده از اوایل دهه 1990 یکی از موضوعات مطرح شده است، زیرا آن‌ها یکی از رهبران جهان در ارائه خدمات آنلاین بودند. در سال 2019، قانون “ذخیره اینترنت” برای “تضمین دسترسی اینترنت باند پهن به محتوای آنلاین” توسط مجلس نمایندگان ایالات متحده تصویب شد اما توسط سنای ایالات متحده تصویب نشد. با این حال، آن‌ها با مشکلات مشابه سایر نقاط جهان روبرو هستند. یافتن راه حل مناسب برای ایجاد مقررات بیش‌تر برای ارائه دهندگان خدمات اینترنت کار عمده‌ای در حال انجام بوده است.
بی طرفی در اینترنت
بی طرفی شبکه اصلی است که باید با همه ترافیک اینترنت به طور مساوی برخورد شود. ترافیک اینترنتی شامل تمام پیام‌ها، پرونده‌ها و داده‌های مختلفی است که از طریق اینترنت ارسال می‌شود، از جمله برای مثال ایمیل‌ها، فایل‌های صوتی دیجیتال، فایل‌های ویدئویی دیجیتال، تورنت و غیره. طبق گفته تیم وو، استاد دانشکده حقوق کلمبیا، یک شبکه اطلاعات عمومی اگر کلیه محتوا، وب‌سایت‌ها و سیستم عامل‌ها (به عنوان مثال، دستگاه‌های تلفن همراه، کنسول‌های بازی ویدیویی و غیره) به یک اندازه رفتار شوند، بسیار مفید استپ، این اصل بی طرفی شبکه است. خنثی بودن شبکه اصلی است که ارائه دهنده خدمات اینترنت باید بدون مسدود کردن یا اولویت قرار دادن هرگونه محتوایی، با همان سرعت و در همان شرایط دسترسی به همه سایت‌ها، محتوا و برنامه‌ها را فراهم کند. تحت خنثی بودن شبکه، چه به Netflix ،Archive Internet یا وبلاگ یکی از دوستانتان متصل شوید، ISP شما باید با همه آن‌ها یکسان رفتار کند. بدون خنثی بودن شبکه، یک ISP می‌تواند تصمیم بگیرد که در معرض چه اطلاعاتی هستید. طرفداران استدلال می‌کنند که این امر می‌تواند باعث افزایش هزینه‌های پولی برای شرکت‌هایی مانند Netflix به منظور پخش محتوای آن‌ها شود.
اینترنت باز و آزاد
تحت یک سیستم “اینترنت باز”، منابع کامل اینترنت و ابزار کار با آن باید به راحتی برای همه افراد، شرکت‌ها و سازمان‌ها قابل دسترسی شود. مفاهیم قابل استفاده عبارتند از: بی طرفی خالص، استانداردهای باز، شفافیت، عدم سانسور اینترنت و موانع کم برای ورود. مفهوم اینترنت باز گاهی اوقات به عنوان انتظار از قدرت غیرمتمرکز فن آوری بیان می‌شود و توسط برخی از ناظران نزدیک به نرم‌افزار منبع باز، نوعی برنامه نرم‌افزاری است که سازنده آن به کاربران اجازه می‌دهد تا به کدی که برنامه را اجرا می‌کند، مرتبط شوند. به طوری که کاربران می‌توانند نرم‌افزار را بهبود بخشند و یا اشکالات را برطرف کنند. طرفداران بی طرفی شبکه این را به عنوان یکی از مولفه‌های مهم “اینترنت باز” می‌دانند، در این‌جا سیاست‌هایی مانند برخورد یکسان با داده‌ها و استانداردهای وب باز به کسانی که از اینترنت استفاده می‌کنند اجازه می‌دهد به راحتی ارتباط برقرار کنند و بدون دخالت شخص ثالث به تجارت و فعالیت بپردازند.
اینترنت بسته و محدود
در مقابل، “اینترنت بسته” به وضعیت مخالف اشاره دارد، جایی که اشخاص مستقر، شرکت‌ها یا دولت‌های خاص از استفاده‌های خاص طرفداری می‌کنند، دسترسی به استانداردهای وب لازم را محدود می‌کنند، برخی از خدمات را به طور مصنوعی تخریب می‌کنند یا به طور صریح محتوای آن‌ها را فیلتر می‌کنند. برخی از کشورها مانند تایلند برخی از وب‌سایت‌ها یا انواع سایت‌ها را مسدود کرده و با استفاده از پلیس اینترنت، نوع ویژه‌ای از اجرای قانون یا پلیس مخفی، استفاده از اینترنت را رصد و / یا سانسور می‌کنند. کشورهای دیگر مانند روسیه، چین و کره شمالی نیز برای کنترل انواع رسانه‌های اینترنتی در کشورهای متبوع خود از تاکتیک‌های مشابه تایلند استفاده می‌کنند. در مقایسه با ایالات متحده یا کانادا به عنوان مثال، این کشورها ارائه دهندگان خدمات اینترنتی بسیار محدودتری دارند. این رویکرد یادآور سیستم بستر بسته است، زیرا هر دو ایده بسیار شبیه به هم هستند. این سیستم‌ها همه مانع دسترسی به طیف گسترده‌ای از خدمات اینترنتی می‌شوند، که کاملاً با ایده سیستم اینترنت باز مغایرت دارد.
اصطلاح لوله گنگ
اصطلاح “لوله گنگ” در اوایل دهه 1990 میلادی ابداع شد و مربوط به لوله‌های آب مورد استفاده در سیستم آبرسانی شهری است. از نظر تئوری، این لوله‌ها بدون هیچ گونه تبعیضی منبع آب ثابت و قابل اطمینان برای هر خانوار فراهم می‌کنند. به عبارت دیگر، کاربر را با منبع وصل می‌کند بدون هیچ گونه هوشمندی یا کاهش. به همین ترتیب، شبکه گنگ شبکه ای است که کنترل و مدیریت آن بر الگوی استفاده از آن بسیار کم است یا هیچگونه کنترل نمی‌شود. در یک شبکه گنگ بی طرف، تصور می‌شود که نقاط پایانی همان نقطه ای است که اطلاعات در آن نهفته است و به همین ترتیب، طرفداران استدلال می‌کنند که این شبکه باید مدیریت و عملکرد ارتباطات و انتقال داده‌ها را به کاربران نهایی واگذار کند، نه یک دفتر دولتی یا یک شرکت اینترنتی. در سال 2013، شرکت نرم‌افزاری MetroTech Net ،Inc (MTN) اصطلاح “موج گنگ” را ابداع کرد، که کاربردی از مفهوم “لوله گنگ” در دهه 2010 در شبکه بی سیم در همه جا است. متخصصان در زمینه فناوری پیشرفته اغلب مفهوم لوله‌های گنگ را با شبکه‌های هوشمند مقایسه می‌کنند هم‌چنین به عنوان لوله‌های هوشمند شناخته می‌شوند و بحث می‌کنند که کدام یک از آن‌ها بهتر است در بخش خاصی از سیاست اینترنت استفاده شود. در این مکالمات معمولاً به این دو مفهوم به ترتیب مشابه مفهوم اینترنت باز و بسته اشاره می‌شود.
بی طرفی دستگاه
بی طرفی دستگاه اصلی است که برای اطمینان از آزادی انتخاب و آزادی ارتباطات برای کاربران دستگاه‌های متصل به شبکه، کافی نیست که اپراتورهای شبکه در انتخاب و فعالیت‌های آن‌ها دخالت نکنند. کاربران باید در استفاده از برنامه‌های دلخواه خود آزاد شوند و از این رو برنامه‌هایی را که نمی‌خواهند حذف کنند. می‌توان آن را با تشبیه زیر به بی طرفی شبکه تعریف کرد:
بی طرفی شبکه: اصول بی طرفی از قبل پیش بینی شده و یک راه قضایی برای جبران خسارت در دسترس است. ارائه دهندگان اتصال می‌توانند مدیریت ترافیک را پیاده سازی کنند، اما قوانین باید برای همه یکسان است. گزینه ضد انحصاری، زمان بیش‌تری می‌برد و سابقه کمی دارد. بی طرفی دستگاه: به همین ترتیب، اصول بی طرفی از قبل تجویز می‌شوند و از راه حل‌های قضایی سود می‌برند. فروشندگان دستگاه می‌توانند سیاست‌هایی برای مدیریت برنامه‌ها تنظیم کنند، اما آن‌ها نیز باید به طور خنثی اعمال شوند.
پیشنهاد نویسنده: پروژه اینترنت پر سرعت استارلینک چیست؟
اگر نظری در ارتباط با مقاله‌ی بالا دارید در بخش نظرات همین نوشته برای ما بنویسید.