منطق فازی
منطق فازی شکلی از منطق‌های چندارزشی بوده که در آن مقادیر درستی متغیرها ممکن است هر عدد حقیقی بین ۰ و ۱ و خود صفر و یک باشد. این منطق به منظور به‌کارگیری مفهوم درستی جزئی، به طوری که مقادیر آن می‌تواند بین کاملاً درست و کاملاً غلط باشد، به‌کارگیری می‌شود اصطلاح منطق‌فازی اولین بار در پی تنظیم نظریهٔ مجموعه‌های فازی به وسیلهٔ پروفسور لطفی زاده (۱۹۶۵ م) در صحنهٔ محاسبات نو ظاهر شد.واژهٔ فازی به معنای غیردقیق، ناواضح و مبهم (شناور) است. کاربرد این بخش در علوم نرم‌افزاری را می‌توان به‌طور ساده این‌گونه تعریف کرد: منطق فازی از منطق ارزش‌های «صفر و یک» نرم‌افزارهای کلاسیک فراتر رفته و درگاهی جدید برای دنیای علوم نرم‌افزاری و رایانه‌ها می‌گشاید، زیرا فضای شناور و نامحدود بین اعداد صفر و یک را نیز در منطق و استدلال‌های خود به کار برده و به چالش می‌کشد.
